Team Mees
Samen rennen voor het goede doel en voor Mees!( Gekozen door teamcaptain: 4.2 KM )
Op 13 mei gaan wij, Mees, Froukje en nog een aantal teamleden, de uitdaging aan en doen wij mee aan de New York Mini Marathon in Rotterdam! Wij gaan hardlopen voor het goede doel: het Diabetes Fond! Mees heeft sinds zijn 6e Diabetes Type 1 en wij weten dus zelf hoe belangrijk het is om meer onderzoek te kunnen doen naar genezing van deze ziekte.
Wil jij alsjeblieft onze inzet sponsoren om meer onderzoek naar diabetes mogelijk te maken?
Alvast heel erg bedankt voor je donatie.
Team Mees!
Laatste donaties
Bekijk alle
€ 25
Claudia
Beter laat dan nooit, top gedaan kanjers! 💪🏻
30-05-2023 | 10:35
€ 25
Christel
28-05-2023 | 05:58
€ 15
Isa
Lieve Mees en Froukje,
Een geweldige actie en geweldige prestatie! Mees, mijn hart breekt als ik denk hoe jij elke dag weer moet vechten tegen Diabetes. Ik hoop dat er snel een methode wordt ontwikkeld zodat je je leven onbezorgd kunt leven. Voor nu nog een gevecht: Deze marathon! Veel succes voor jou en voor Mama! Supertrots op jullie! Liefs, Tante Isa
13-05-2023 | 12:20
€ 5
Uitgeverij DiRosage
Mees, ik doneer 5 euro per boek dat ik vandaag in Rotterdam verkoop. Ik ben dus aanwezig en wens je heel veel succes!!!!!
Je kan er oud mee worden, leven met een chronische ziekte is de titel.
Hartelijke groet en hopelijk tot straks, Arjen Buringa
13-05-2023 | 09:06
€ 50
Xander
13-05-2023 | 08:58
Laatste blogs
Bekijk alle
Diabetes Type 1 | 1 maart 2017 startte de rollercoaster
01-03-2023 | 07:45 Mees was al een paar dagen flink ziek. Iets wat hij ontzettend vaak was, dus er was niet direct een rede tot zorg. Totdat ik opmerkte dat er met name één ding anders was dan anders: Hij had ontzettende dorst, dronk enorm veel en plaste alles meteen weer uit. Er ging al een belletje rinkelen bij mij. Mees had twee jaar eerder al de diagnose Coeliakie (gluten-intolerantie) gekregen en ik had gelezen dat Coeliakie vaker voorkomt i.c.m. Diabetes Type één. Maar ik wou ook niet meteen van het ergste uitgaan, dus heb een plasje weggebracht naar de huisarts met de stiekeme hoop op blaasontsteking. Ik werd gebeld door de huisarts en gezegd direct langs te komen. Ik voelde hem al aankomen, anders hoef je niet langs te komen… Daar aangekomen werd er een vingerprik gedaan om zijn bloedglucosewaarden te controleren en we werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Eerst naar het ziekenhuis in Maastricht, maar daar kregen we te horen dat het kinderdiabetes team in Heerlen zit gevestigd…grr…waarom wist de huisarts dit niet of waarom was dat niet tijdens het contact met het ziekenhuis genoemd… Dus, ik weer met twee kinderen waarvan een doodziek en de ander een driejarig hummeltje was terug de auto in. Eerst langs huis dacht ik meteen. Brood en glutenvrij eten meenemen voor Mees. Je zou denken dat ze dat wel hebben in ziekenhuizen, maar helaas had ik inmiddels andere ervaringen en heeft Mees soms urenlang moeten wachten op iets glutenvrij. Dat ging mij niet nogmaals overkomen. Dus snel langs huis, tas vol eten en door. Zoals verwacht kwam in Heerlen later die middag de officiële diagnose: Diabetes Type één. Met twee doodvermoeide kindjes en een gigantische doos vol materialen werd ik om 19.30 naar huis gestuurd. Omdat ik er op tijd bij was, we al veel hadden meegemaakt en Mees het prikken goed toeliet hoefden we niet te blijven. Echter was er vervolgens wel iedere paar uur telefonisch contact en de volgende ochtend zaten we al weer in de auto terug voor controles. De eerste weken waren een rollercoaster. Iedere paar uur contact met het ziekenhuis, koolhydraten leren tellen, insuline berekenen, alle materialen leren gebruiken en nog veel meer. Tijd voor de verwerking of het erkennen van de mentale impact was er niet. Mees liet alles over zich heenkomen. Als ik aangaf, het moet of het hoort er bij, dan accepteerde hij dat zoals hij altijd bij opnames of onderzoeken had gedaan. Maar de vele prikjes en spuiten gingen ook pijn doen en wetende wat er ging komen als ik weer met een naald aankwam maakte het niet altijd makkelijk. Wat ben ik ongelofelijk trots op deze lieverd! En ook zijn broertje Sam wil ik benoemen, want ook hij moet heel vaak wachten of dingen inleveren vanwege deze ziekte. En nee, ze hebben geen keuze. Maar klagen doen ze eigenlijk ook nooit en dat mag gezien en gezegd worden! Het hele eerste jaar na de diagnose is ongelofelijk veel. Er komt heel erg veel op je af. Als kind en ook als ouder van. Alle eerste keren die je meemaakt, alle eerste keren dat er dingen fout gaan, alle eerste keren dat je voor nieuwe uitdagingen komt te staan. En nog veel meer. Daarna wordt het langzaam onderdeel van je nieuwe leven en wordt het een nieuw normaal. Awareness Als moeder vind ik het belangrijk aandacht te geven aan deze ziekte en een stukje te kunnen bijdragen aan het vergroten van de awareness. Dit blog is dan ook voor Mees en natuurlijk voor alle andere personen die hier mee te maken hebben.Er is nog heel veel onwetendheid over deze ziekte wat in de praktijk regelmatig onbegrip laat zien.Hoe meer bewustwording we creëren, hoe meer begrip er ontstaat. Diabetes type 1 is een auto-immuunziekte die 24/7/365 zorg vraagt. Het afweersysteem is de cellen die insuline aanmaken aangevallen. De alvleesklier is niet ontregeld zoals bij Diabetes Type 2 het geval is, maar bij Diabetes Type 1 werkt deze niet meer en zonder insuline kun je niet leven. Genezing is er nog niet. Insuline bestaat overigens ook pas 100 jaar. Daarvoor overleed iedereen. Diabetes Type 1 is niet te verhelpen door gezonder te eten of suiker te laten staan. Dit heeft er niets mee te maken zoals vaak wordt gedacht.Omdat de alvleesklier niet meer werkt moeten we als mens deze functie overnemen d.m.v. het toedienen van de juiste hoeveelheden insuline via een spuitpen of insuline pomp.Een insuline pomp ontlast deels het prikken en kan nauwkeuriger insuline afgeven dan een spuit dus heeft zeker voordelen, maar verminderd niet het management zoals vaak wordt gedacht. Ook de insuline pomp vraagt menselijke invoer, controle en aanpassingen van instellingen. Plus het iedere paar dagen wisselen van een infuusje. En daar kan nog de wissel van een sensor bijkomen wanneer van toepassing en nog heel veel andere dingen die er bij horen. Mees gebruikt een insuline pomp met infuusje i.c.m. een bloedglucose sensor. Geen dag is hetzelfde. Het management van deze ziekte gaat 24/7 door, dus ook in de nacht. En je zult je erover verbazen wat er in een lichaam in de nacht allemaal plaatsvindt. Met name bij kinderen. Denk aan de koolhydraten van het eten welke nog langer doorwerken, dromen, prikkelverwerking, maar ook groeihormomen die juist 's nachts actief zijn. Ook deze dingen hebben invloed op de bloedglucosewaarden in de nacht. ‘Stabiel’ zijn bestaat eigenlijk niet…althans, dat is hoe wij het ervaren. Controle voelen ja,of dat per se stabiliteit laat zien, nee... Je staat altijd ‘aan’. Elke hap eten moet berekend worden. Iedere dag moeten er vingerprikken plaatsvinden en moet er ingespeeld worden op wat de dag brengt als ook vooruit gedacht worden over wat komen gaat om een poging te doen de reactie van het lichaam te voorspellen. Zonder spullen de deur uit is ondenkbaar. Tientallen dingen hebben invloed op de bloedglucosewaarden. Denk aan emoties als verdriet, angst, spanning, maar ook temperatuurwisselingen, warmte, kou, een verkoudheid of griepje. Maar denk ook aan sporten, buitenspelen. Echt alles! Ik kan er een boekwerk over schrijven. Dus we moeten altijd anticiperen en reageren en zelfs dan is 'controle' relatief. Daarom moeten altijd controle- en prik spulletjes mee plus dextro en appelsap. Praktische, mentale en lichamelijke impact. Schommelingen in je bloedglucosewaarden door Diabetes Type een kan ook enorme impact hebben op hoe je je als persoon voelt. Denk aan buikpijn, misselijk, duizelig of juist honger of stemmingswisselingen. En dan heb ik het hier nog niet over alle verhoogde risico's voor de toekomst die deze ziekte met zich meebrengt. Mees is nu bijna 12 en kreeg de diagnose vijf dagen voor zijn 6e verjaardag op 1 maart 2017. Vandaag precies 6 jaar geleden. Inmiddels weten we niet beter en is het onderdeel van ons systeem. Maar dat maakt de dagelijkse praktisch en zeker ook mentale impact niet minder. Voor hem zelf, voor mij als moeder maar ook zijn broertje heeft er mee te maken. Mijn missie is een klein stukje bijdragen aan de awareness rond deze ziekte. Voor mensen om ons heen om meer begrip te creëren wat Mees aan continu onzichtbaar management meedraagt in zijn rugzak. Maar ook om mensen die net in aanraking komen met deze ziekte een hart onder de riem te steken. Het eerste jaar is een ware rollercoaster. Daarna wordt het langzaam onderdeel van je nieuwe normaal. De handelingen worden wellicht niet per se minder, maar je gaat wel grip voelen en creeren over de situatie. New York mini marathon op 13 mei 2023: Met onze deelname aan de New York Mini Marathon hopen we een bijdrage te kunnen leveren naar meer onderzoek naar genezing. Want dat is hard nodig. Hoeveel er al mogelijk is in de huidige zorg, hoeveel middelen er ook al zijn om de boel draagbaarder te maken. We staan nog altijd 24/7/365 'aan' en dat moet in de toekomst anders kunnen. Wil je ons ook steunen? Elke bijdrage is welkom, alle kleine beetjes kunnen een groot verschil maken voor iedereen met deze ziekte. Onze dank is groot! Heb jij ons al gesteund met een donatie of bijdrage? (dit blog is zichtbaar voor zowel donateurs als mensen die deze pagina bezoeken.) Dank, dank, dank!!! We gaan er voor op 13 mei! Groet, Mees, Froukje (mama) en uiteraard names heel team Mees! #diabetes #diabetestype1 #awarenessSponsoren
